Ten tekst został opracowany w roku dwa tysiące trzecim, a opisana historia była fikcją. Inaczej jest dzisiaj, gdyż w dobie zaistniałej pandemii groźnego wirusa opisuje ona nasze realia, w których żyjemy. Jednak jej zakończenie było i będzie zawsze prawdziwe i aktualne.
“…odnotowano kilka przypadków zachorowań na nieznanego dotąd wirusa wywołującego ciężką chorobę, kończącą się śmiercią… Kilka tysięcy ludzi jest już zarażonych. Komisja lekarska Światowej Organizacji Zdrowia potwierdza, że wirus jest groźny i szybko się rozprzestrzenia. Około półtora miliona osób jest zarażonych, a blisko siedem tysięcy dorosłych i dzieci już zmarło.”
Nigdy nie zapomnę Wielkanocy 1946 roku. Miałam wówczas 14 lat, moja młodsza siostra Ocy miała 12, a starsza Darlene 16 lat. Mieszkałyśmy w domu z matką i wszystkie cztery wiedziałyśmy, co znaczy, gdy brakuje na wszystko pieniędzy.
Mój tata zmarł pięć lat wcześniej, pozostawiając mamę i siedmioro dzieci w wieku szkolnym bez środków do życia. Do 1946 roku starsze siostry powychodziły za mąż, a starsi bracia odeszli z domu.
