Świętość Zboru w obliczu czasów ostatecznych
Współczesny świat jest pełen chaosu, zgiełku i ciągłych zmian nie tylko
technologicznych, ale także zmian postrzegania wartości moralnych i duchowych.
Żyjemy w epoce kwestionowania prawdy absolutnej wypływającej ze Bożego Słowa, co
wpływa na totalne zachwianie właściwego rozeznania duchowego .
Zatem pojawia się pytanie: jak w tym wszystkim zachować świętość naszych Zborów?
Otóż świętość Zboru zależna jest od pielęgnowania osobistej świętości każdego z członków
danej społeczności.
Bóg każdego z nas wzywa do zachowania praktycznej świętości własnego życia „ Lecz za
przykładem Świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim
postępowaniu waszym, Ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.” 1Piotra
1,15-16 – twój i mój styl codziennego życia wpływa na kondycję duchową naszych zborów.
Świętość nie polega na entuzjastycznych wzlotach, mistycznych spekulacjach, zachowywaniu
duchowych ideałów, przestrzeganiu zbioru zasad, czy też przyjęciu ascetycznego stylu życia
(poddaniu się surowemu ograniczeniu potrzeb życiowych do bezwzględnego minimum, w
celu osiągnięcia duchowego zbliżenia się do Boga).
Świętość to obecność Boga w moim codziennym życiu
Innymi słowy to styl życia, który nas oddziela od świata, a zbliża do Boga. W Księdze
Objawienia 3,7a czytamy: „A do anioła zboru w Filadelfii napisz: To mówi Święty,
prawdziwy…”. Otóż możemy zobaczyć, iż równolegle ze świętością występuje prawda.
Wobec tego praktyczna świętość w życiu powinna zawsze być nacechowana prawdą, która
jest tylko jedna i absolutna: „Poświęć ich w prawdzie twojej; Słowo twoje jest prawdą”
(ew. Jana17,17). Słowo Boże nie jest jedną z prawd, ale jedyną prawdą.
Zatem praktyczna świętość będzie przejawiała się w upodabnianiu do charakteru Chrystusa –
nasze życie staje się jak otwarta księga, którą inni czytają; jest autentyczne.
Apostoł Piotr zachęcał wierzących do troski o osobistą świętość: „Dlatego okiełzajcie umysły
wasze i trzeźwymi będąc, połóżcie całkowicie nadzieję waszą w łasce, która wam jest dana w
objawieniu się Jezusa Chrystusa. Jako dzieci posłuszne nie kierujcie się pożądliwościami,
jakie poprzednio wami władały w czasie nieświadomości waszej, lecz za przykładem
świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym,
Ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty. A jeśli wzywacie jako Ojca tego,
który bez względu na osobę sądzi każdego według uczynków jego, żyjcie w bojaźni przez
czas pielgrzymowania waszego, wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem,
zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego,
Lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego” (1P 1,13-19).
Tekst ten mobilizuje nas do przemiany charakteru i całego życia. Dbałość o osobistą świętość
przejawia się w naszym postępowaniu oraz zachowaniu i polega na:
• myśleniu w taki sposób, jak myśli Bóg;
• chceniu tego, co chce Bóg – w codziennych decyzjach szukam Bożej woli i
wypełniam ją;
• zamysł Boga staje się moim zamysłem, zarówno w myśleniu, jak i w czynach;
• w postępowaniu za przykład i wzór do naśladowania w życiu codziennym stawiam
Pana Jezusa;
• wola Boga (Jego postanowienie) względem mojego życia staje się moją wolą.
Praktyczna świętość odzwierciedla żywą wiarę, dzięki której treścią naszego życia staje się
Chrystus, przez co kształtowana jest prawdziwa tożsamość ucznia Pana Jezusa.
To wszystko obejmuje między innymi:
• okazywanie Bożej miłości innym – wyeliminowany zostaje egoizm;
• wykazywanie się cierpliwością wobec przeciwności i życiowych doświadczeń, czyli
wyczekiwanie na Boże rozwiązanie;
• gotowość do wybaczania;
• życie w pokorze, uniżaniu się – myślenie bardziej o innych niż o sobie;
• autentyczność, a nie forma;
• miłość do Bożego Słowa;
• pragnienie społeczności z innymi wierzącymi.
Codzienna świętość jest niezbędna, by móc odzwierciedlać znaczenie Bożego dzieła
odkupienia w Chrystusie, wskazując na prawdziwy cel naszego życia tu na ziemi. Bez
wątpienia praktyczna świętość ma wpływ na kształtowanie naszego charakteru, dokonywanie
wyborów (mniejszych i większych) oraz na budowanie relacji z Bogiem i z innymi
wierzącymi. Ponadto jest świadectwem Bożego działania w naszym życiu.
Kształtowanie praktycznej świętości wiąże się z procesem ciągłego wzrastania w wierze i
umacniania relacji z Bogiem w całej naszej naturze: „A sam Bóg pokoju niechaj was w
zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na
przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (1Tes 5,23).
Janusz Begier, Gdańsk