Biblia odróżnia Ducha Świętego od siły czy mocy Bożej.

Za 4:6 "Nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi to się stanie mówi Pan Zastępów" (NP, BT).
Dz 10:38 "Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą".

1Tes 1:5 "bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez same tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania".
2Kor 6:4, 6n. "Okazujemy się sługami Boga przez wszystko (...) przez objawy Ducha Świętego i miłość nieobłudną, przez głoszenie prawdy i moc Bożą".
Mt 10:1 "dał im moc nad duchami nieczystymi" (ks.Wu. NP), J 7:39 "Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony".
Łk 1:35 "Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię".

Biblia często też określa co jest mocą Bożą:

Rz 1:16 "Bo ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą..." por. Hbr 2:4.
1Kor 1:18 "Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia".
Biblia naucza, że przymiotem Ducha Św. jest moc. Nie jest więc On mocą, lecz dającym ją.
Rz 15:13 "abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję".
Rz 15:18n. "Nie odważę się jednak wspominać niczego poza tym, czego dokonał przeze mnie Chrystus w doprowadzeniu pogan do posłuszeństwa słowem, czynem, mocą znaków i cudów, mocą Ducha Świętego".

Ef 3:16 "Żebyście byli przez Ducha Jego mocą utwierdzeni w wewnętrznym człowieku" (NP, BG, ks.Wu.). Por. 2Tm 1:7, Hbr 2:4, Mt 12:28, Łk 4:14, Dz 1:8, 1P 1:12, Rz 8:11, Mi 3:8.
Dla określenia mocy NT używa najczęściej greckich słów eksousia (np. Łk 4:32) lub dynamis (np. Rz 1:16), a Ducha Św. określa słowami Pneuma hagios (np. Mk 3:29). Siła lub moc określona jest też greckim terminem kratos (Łk 1:51, Ef 1:19, 6:10, Ap 1:6).
1Kor 6:19 nazywając nas świątynią Ducha Św. nie mógł mieć na myśli mocy, bo w Izraelu świątynia była poświęcona osobie Bożej a nie mocy.
Duch Św. kilkakrotnie występuje wśród osób Ojca i Chrystusa (np. Mt 28:19, Ef 4:3-6), przez co odróżnia Go to od mocy, która jest w posiadaniu w/w osób (Iz 48:16, 40:13).
Chrystus poleca chrzcić "W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego", a więc w imię trzech osób. W Biblii imię dot. osoby, a nie mocy. Jeśli chodzi o stwierdzenie ŚJ, że mówi się np. "w imieniu prawa" to wiemy, że takie stwierdzenie jest obce Biblii. Duch Św. nazwany jest też "Duchem Prawdy" i "Duchem Łaski" (J 14:7, 16:13, Hbr 10:29), co byłoby dziwne gdyby On był siłą, a nie osobą.

Duch Św. nazywany jest "Pocieszycielem" (gr. Parakletos) J 14:16, 26, 15:26, 16:7. Tak też określony jest Bóg Ojciec (2Kor 7:6, Iz 51:12) i Syn Boży (J 14:16 i 1J 2:1; w oryginale greckim Rzecznik = Parakletos). Pocieszycielami, nazywają osoby (Job 16:2 NP, 33:23 NP, 2Sm 10:3, Koh 4:1).

J 15:26 Ducha Św. określa zaimkiem "On" (gr. ekeinos). Tego słowa używa Apostoł dla osób np. Boga Ojca (J 5:19, 6:29, 8:42), Syna Bożego (J 2:21, 3:30, 4:25) i innych (J 1:8, 9:11). Por. Łk 4:18 ("on") w "Chrześcijańskich Pismach Greckich...". Odnośnie Ducha Św. padają też słowa: "Ja ich posłałem" (Dz 10:20), "Wyznaczcie mi" (Dz 13:2; por. "Oddzielcie dla mnie"

Negujący osobowość Ducha Św. powinien określić najpierw czym charakteryzuje się osoba. Biblia opisując działalność Ducha Św. przedstawia Go jako osobę która: naucza i przypomina (J 14:26); słucha (J 16:13); ustanawia (Dz 20:28); wprowadza we wszelką prawdę (J 16:13); składa świadectwo (Dz 5:3); przejawia swoją wolę (1Kor 12:11, 2:10, Dz 15:28, 16:6); udziela darów (1Kor 12:1-11); smuci się (Ef 4:30, Rz 14:17, Hbr 10:29); przynagla (Dz 20:22); mówi (Dz 13:2, 10:19, 11:12, 21:11, 28:25, Hbr 10:15); obmywa (1Kor 6:11); przyczynia się w błaganiach (Rz 8:26n.) lub wstawia się (NP, BP, ks.Kow); zstępuje (Łk 1:35); kieruje (2P 1:21); pokazuje (Hbr 9:8); usprawiedliwia (1Kor 6:11); uświęca (1Kor 6:11); otacza chwałą (J 16:13); zapowiada (Dz 1:16); objawia (Łk 2:26); zna (1Kor 2:11); używa słów (Mi 2:7); woła (Ga 4:6); postanawia (Dz 15:28); ma zamiary (Rz 8:27); postępuje (Mi 2:7); weźmie (J 16:14); bierze (J 16:15); zapewnia (Dz 20:23); świadczy (Dz 9:32); oznajmia (J 16:13); przekonuje (J 16:8); pozwala (Dz 2:4); nie pozwala (Dz 16:7); wspiera (Rz 8:16); prowadzi (Rz 8:14); doprowadzi (J 16:13); poucza (1Kor 2:13); pomaga (Ga 5:5); miłuje (Rz 15:30); jednoczy (2Kor 13:13); mieszka (1Kor 3:16); przebywa (J 14:17); posyła (Łk 4:18); przyjdzie (J 16:8); przychodzi (Rz 8:26); powołuje (Dz 13:2); wysyła (Dz 13:4); sprawia (1Kor 12:11); spoczywa (1P 4:14); stwarza (Job 33:4); namaszcza (Łk 4:18); wskrzesza (Rz 8:11). Osobę tę charakteryzuje inteligencja (Rz 8:16, 8:26n., 1Kor 2:10n.), miłość (Rz 5:5, 15:30, Ne 9:20), życzliwość (Rz 8:16, 26), można przeciw Niemu zgrzeszyć czy Mu bluźnić (Mt 12:31), kłamać i wystawiać Go na próbę (Dz 5:3, 9).
Ponadto Duch Święty jest nazwany Bogiem - Dz 5; 3 i 4. Słowa wypowiadane przez Jahwe w ST: 95 ;7-11 są przypisane w NT do Ducha Świętego: Hbr 3;7-11.